کبوتر : هی دختر ! حواست که هست؟! خیلی چیزا رو داری که هنوز خیلیا ندارن ... هوم ؟!
من : ببین حرف تو درسته ولی من هیچ وقت دلم نمیخواد دلمو خوش کنم به چیزایی که دارم و بقیه ممکنه نداشته باشن! اینجوری چشمم به کمبودای بقیست نه داشته های خودم! ...
کبوتر : زیادی داری پیچیدش میکنی ...
من : خیلی باهاش حرف زدم ... همون دو ساعتی که دیدمش خیلی باهاش حرف زدم ... نگاهم جلوتر از من حرف میزد .... نگاهش فقط میخندید! هی! تو چی میفهمی؟!
کبوتر :یعنی اون دو ساعت شده جزء داشته های تو ؟! شده چیزی که به داشتنش میبالی؟!
من : ببین بی خی یال ... خب؟!
کبوتر : خب ...
من : ولی ... ولی میدونی چیه؟! حس بدیه اینکه هیچ حرفی دیگه براش ندارم و اون بازم میخواد حرف بزنه ... میترسم از حرفاش ... حرفایی که برام قابل پیش بینی هست و نیست! اگر اون چیزی که فکر میکنم باشه جوابای من برای خودم قابل پیش بینی نیست ...
کبوتر : کبوتر! تو نباید قابل پیش بینی باشی! میفهمی که؟!
من : متنفرم از این چارچوبا ... متنفرم از اینکه طبق یه سری قانون نانوشته ی چرت باید آدما طبق یه اصولی رفتار کنن تا بتونن نتیجه ای رو که میخوان بگیرن ... جوابی رو که میخوان بشنون ... به خاطر همین قوانین مزخرفه که هیچکس خودش نیست !
کبوتر : حواست که هست؟! من توام و تو من ... اما چقدر از هم جداییم ... همون تفاوتامونه که برای بقیه قشنگ شده انگار!
من : هی هی !!! حواس تو کجاست؟! اصلا به من گوش کردی؟!
کبوتر : هی دختر! من همون چارچوبا و قانونای مزخرفم! من همون قالب آهنیم که نمیذاره تو خودت باشی اما میبینی ؟! از من متنفر نیستی ... توام با این چارچوبا داری دست و پنجه نرم میکنی ... داری زندگی میکنی ...
من : میشه یه خواهشی بکنم؟!
کبوتر : ...
من : شنبه که اومد تا حرفاشو بزنه ... تو با من نباش ... میخوام این دفعه فقط خودم باشم ! بدون چارچوب .. بدون تو ...
