تو میخندی حواست نیست ، منم آروم می می رم

نشسته ایم روی فرش های نمازخانه ی دانشکده ی الهیات! بعد از کلی ندیدن و دلتنگی همدیگر را گیر آورده ایم و بیخیال حرف زدن نمیشویم ... دوباره میبوسمش ... انقدری از خوشحالیش خوشحالم که نمیتوانم آرام بگیرم ... خودم را کلا فراموش کردم ... میگویم فاطمه!یه هفته شده ها! یه هفتست قاطی باقالیایی که تو :) لبخند عمیق میزند ... بقیه ی عکس ها را نشانم میدهد ... انگستر نشانش را میبینم و باز ذوق میکنم ... از محبت و عشق یکهویی که خدا در دل آدم می اندازد میگوید ... از اینکه چقدر همین یک هفته راحت شده اند باهم :) خنده ام میگیرد ... کمی سر به سرش میگذارم ... وسط خنده هایمان انگار که یک چیزی یادش بیفتد ساکت میشود و با لبخند مرموزی میگوید : دلت تنگه ها:) کی دیدیش؟ لبخندم میماسد ... نه ! میخشکد روی دلم! یاد خودم می افتم ... میگویم یک هفته ! دقیقا ... میگوید : این روزا کلی شیرینه ... قدر بدون ... هیجانش بیشتره.                            

به هیچ چیز فکر نمیکنم ... اصلا حواسم نبود... چقدر دل تنگم ...

#از سری پست های پیشنویس شده ی منتشر نشده که بعد از وبلاگ تکونی پیدا میشن و منتشر :))

پاورقی : خوندمش ، یاد اون موقع که افتادم ... :) 

اصلا یه حس خیلی خوبی شد برای امروزی که انقدر بد داشت شروع میشد ... 

اواخر مهر ، اوایل آبان ۹۴