همه ی ما گرفتار یک سری نوستالژی و خاطره هستیم که با یادآوردنشان یک آه بلند روی لب و توی دلمان جا خوش میکند ... که وقتی بی حال تریم حتی اشکمان را هم جاری میکنند ... یک حس و حال خاص و شور عجیبی توی این خاطرات موج میزنند ... ماه رمضان آن سال ... دوستان و دوستی هایی که خاص بودند و الان به کمرنگ ترین شکل ممکن ادامه دارند ... پیدا شدن سر و کله ی یک آدم خیلی عجیب وسط زندگی و ناپدید شدن عجیب ترش ... ویلای نوشهر ... تفرش و شب پر از ستاره اش ... حتی ان بلاگفای لعنتی و حرف های گفته و نگفتمان ...
این قسمت از آهنگی که پلی شده و دارد دیوانه ام میکند ...
+ شما چطور؟
