آقا ! دیدین که از کجا شروع شد ... اونجا که یه روز یه دل سیر نشستم گریه کردم و مثل آینه دق به تلویزیون زل زدم ... اونجایی که نرفتنی شدیم و من باز گریه کردم و اشکام تار کرد دنیا و این روزا رو ... ولی خودتون که خوب میدونین ... امیدمو نگه داشتم ... گذاشتمش کنج تاقچه ی دلم ... همونجا که نم و نسیم و نارنج و نور قایم شده بودن ... برای روز مبادا نگهش داشته بودم ... امیدو میگم ! رگ حیاتمو برای همین روزا نگه داشتم که اگه امسالم منو پس فرستادین و مهر بیچارگی رو روی دلم زدین ، چنگ بزنم به این ته مونده امید و چشم انتظاری به سفره ی کرمتون ... به اون خونی که اگه یه قطرشم منتصب به شما و اون همه برکت و رحمت واسعتون باشه برام دنیا دنیاست ... که بگم سر جدم ... به سر عزیز کرده ی خودتون قسمتون بدم ... بیاینو این یه عالم امیدمو نا امید نکنین ... این کنج دلمو پاک نگه داشتم فقط به عشق شما ... نذارین تاریکی بگیره کل دلمو ... مگه نه اینکه باید خودتون صدام کنین ... صدای هل من ناصر ینصرنی خودتونه که توی ذره ذره ی اون خاک مقدس داره فریاد میشه و میره توی چشم و گوشم ... به همون خاک مقدس قسم که شما فقط یه ندا بدین ... صدا که سهله ... هروله کنون میام و روی همون خاک میفتم ... فقط شما صدام کنین ....
#من برای اربعین زاده شدم ...
