انگار گـــٓرد دلتنگى و بغض پاشیده باشند روى دلم، تو انگار کن یک غم عجیب چمبره زده دور قلبم و وِل کن نیست و هِى فشار میدهد و دلم را تنگ و تنگ تر میکند
ترس از دست دادن انقدر سخت است که تا سلول سلول استخوان هایم نفوذ کرده و میسوزانتشان
عجیب ناخوشم ... ناخوشم از دیروز و آن دوازده نفرى که امروز سر سفره ى خانواده هایشان نیستند
دلم به هق هق میفتد وقتى که دخترک جوان تازه نامزد شده را میفهمم که دلبـر و دلـدارش را دیروز از او گرفتند ... مادرش ...
آخ که چقدر درد دارد صبح که پدرت ، همسرت از خانه بیرون مى آید با هزار فکر و امید چشم به راهش باشى ، نور قلبت براى آمدنش سو سو کند و به جاى خودش خبر شهادتش نصیبت شود ... شهید باغبانى که با خون خودش گل هاى باغچه اش را آبیارى کرد.
و چه خوب گفتند آقایمان امیرالمومنین(ع) که ما قدر نعمت سلامت و امنیت را نمیدانیم مگر به از دست دادنشان!
خانه ى ذهنم بهاری نیست ...
به دور از هر جنجال سیاسى
دلتنگم و با هیچکسم میل سخن نیست ...
هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشقــ
نثار ارواح پاکشان
